Hokjes

Deze zomer ben ik op reis geweest, met een groepsreis naar Luxemburg. Voor mij voelde dat best wel als een hele stap. Iedereen ging het afgelopen jaar verschillend met corona en met de maatregelen om. Ik hoorde bij de groep mensen die erg voorzichtig waren. Om dan op een groepsreis te gaan, waar afstand houden toch best lastig is, was dus echt even buiten mijn comfortzone. Helemaal toen ik er aan het begin van de reis achter kwam dat een groot deel van de groep niet gevaccineerd was. Het was namelijk een christelijke groepsreis, en ongeveer de helft van de groep bleek uit de wat ‘zwaardere’ kerken te komen, zoals de kerken die het afgelopen jaar wel eens in het nieuws waren. Ik zette me schrap. Hoe zal dat gaan in deze groep, als ook hier mensen zo verschillend met corona omgaan?
Soms kun je al bij voorbaat bang zijn voor een ander, of voor iemand met een andere mening, of een andere politieke opvatting. Voor iemand die zich niet laat vaccineren, of juist voor hoe mensen reageren als jij vertelt dat jij je niet hebt laten vaccineren.
En toch kan ik zeggen dat ik een ontzettend fijne week heb gehad, met een hele diverse, maar ook een hele leuke groep mensen. Er werd niet gediscussieerd. Mensen werden niet door elkaar weggezet als ‘bang’ of als ‘wappie’. We hebben het erg goed gehad met elkaar. Er was ruimte om te verschillen. En die verschillen werden niet opgezocht, of uitvergroot.
Mijn kamergenoot was ook niet gevaccineerd. Hij was bang dat ik hem daarover zou veroordelen. En ik was bang dat hij mij zou veroordelen dat ik wel gevaccineerd was. Maar beide deden we dat niet. En dat gaf lucht.
We staan aan het begin van een best spannende tijd. Het coronavirus gaat waarschijnlijk niet meer weg. We moeten langzaam maar zeker met elkaar een balans vinden hoe we ons leven nu gaan inrichten. De een zal daarbij harder lopen dan de ander. De een houdt zich graag nog aan de maatregelen, de ander zet zich er tegen af. Op bepaalde momenten voelen we ons allemaal wel onzeker, of kwetsbaar. Wat zal die ander van mij vinden, of zeggen? Ik hoop dat we de moed vinden om van elkaar te accepteren dat we er verschillend mee omgaan. Dat we elkaar ruimte durven geven. Elkaar niet in een hokje plaatsen, om maar snel van elkaar af te zijn.
Bijzonder vind ik het elke keer weer om in de Bijbel te lezen hoe Jezus zomaar op mensen afstapte die in een heel ander hokje zaten dan hij. Bijvoorbeeld een buitenlandse vrouw, die zelfs door haar eigen mensen met de nek werd aangekeken. Of een man die heulde met de vijand. Bij hem was ook geen veroordeling. Hij keek door hokjes heen, en zag mensen voor wie ze zijn. Durven wij dat ook?

Ds. Jake Schimmel

Deze column is verschenen in de Eemsbode op 8 september 2021