De kortste dag

Ik merk elk jaar weer aan mezelf dat ik aftel naar de kortste dag. Nog een maand, nog een week. En dan denk ik hoopvol: over twee maanden, over twee weken, is het alweer net zo lang licht als nu!Het viel me alles mee dit jaar. Het was op de kortste dag zúlk lekker weer, dat de dag helemaal niet zo kort voelde. De week erna voelde dat wel anders. Dat was een grijze, grauwe week. Ook al was het voor veel mensen vakantie, dat weer nodigt niet echt uit om naar buiten te gaan.
Dat grijze, grauwe, slaat soms een beetje naar binnen bij veel mensen. Zeker als je, zoals op dit moment, zo weinig hebt om naar uit te kijken. Want er is op dit moment zoveel wat níet kan. Zoveel wat stil ligt. Ik merk het aan jongeren, ik merk het aan ouderen, en aan iedereen daar tussenin. Het is meer dan alleen verveling. Het is moeite om de moed bij elkaar te rapen, moeite om hoopvol te blijven dat het weer anders wordt.
Als de kortste dag geweest is, dan weet je: vanaf nu wordt het alleen maar weer beter. De dagen worden langer. Gek genoeg is het toch pas in februari ‘blue monday’. Pas aan het eind van de donkere wintertijd gaan we met elkaar voelen dat we de zon, de warmte, de bloemen en de vogels best wel missen. Eind februari weet je: het is nog éven volhouden, dan worden de dagen weer langer, en begint de lente. Maar juist dan, met het einde in zicht, is het moeilijker om je energie bij elkaar te rapen.
Zou de kortste dag in de coronacrisis al achter ons liggen? Zitten wij nu in onze ‘blauwe maandag’? Het is lastig dat we dat niet weten. Moeilijk om vooruit te kijken. Waar kun je dan tóch een beetje moed, een beetje energie en veerkracht vinden?
Wat mij helpt, als ik denk aan die kortste dag, en dat het nog zo lang duurt voor het weer lente wordt, is om af en toe die focus op de lente even los te laten, en gewoon om me heen kijken. Want ook die korte dagen zijn zo gek nog niet. Als ik niet zo bezig ben met wanneer de lente komt, dan is het een verrassing als hij er straks ineens is! En ook nu is er zoveel moois te zien.
Voor corona geldt hetzelfde. Het is omgeven met zoveel onzekerheid, dat nadenken over wanneer het voorbij gaat zijn ons onzeker en moedeloos kan maken. Misschien moeten we dat dan ook niet teveel doen met elkaar. We snakken naar perspectief. Maar als we dat niet hebben, kan het helpen om af en toe wat meer om ons heen te kijken. Te zien wat nog wél goed is. Te zien dat er nog veel dingen zijn waar we van kunnen en mogen genieten.
Zelf vind ik het dan mooi om af en toe een lied te zingen. Dat kan mij boven mijn eigen gedachten uit tillen. Tijdens een wandeling neuriede ik het lied ‘De Heer is mijn herder’ van Sela. Zo mooi! Over God, die mij omringt met zijn liefde. Zo’n lied kan zelfs de kortste, meest grijze dag een prachtige glans geven.

Ds. Jake Schimmel

Deze column is verschenen in de Eemsbode op 5 januari 2021