Stil

Op het moment dat ik deze column schrijf, heb ik net op het nieuws gelezen over de aanslag in Nice, waarbij meerdere mensen om het leven zijn gebracht. Eén op gruwelijke wijze. Stil word ik ervan. Ik voel me ontdaan. Bij zoveel haat, bij dat je met een mes een kerk in kunt lopen en een ander mens, een medemens, zoiets vreselijks aan kunt doen.
Stil word ik er ook van als ik hoor over de oorlog tussen Armenië en Azerbeidzjan. Waar honderden doden vallen, in een conflict dat al heel lang speelt, waarbij geen uitweg kan worden gevonden.
Stil word ik ervan als ik hoor van vluchtelingen op een Grieks eiland, die ‘geluk’ hebben dat zij met 50 mensen een WC mogen delen in plaats van met 300, zoals vluchtelingen op andere Griekse eilanden.
Onrustig voel ik me als ik bedenk dat ik al gewend begin te raken aan het afstand houden van familie en vrienden. Dat verbanden waar ik deel van uitmaakte soms in lucht op lijken te zijn gegaan.
Verdrietig voel ik me over verdeeldheid in de samenleving. Machteloos, omdat het zo vaak niet meer lukt om elkaar te vinden. Ieder heeft recht op zijn eigen waarheid. Maar wat delen we nog met elkaar? Kunnen we elkaar nog wel vinden?

De verleiding is groot om daar iets moois tegenover te zetten. Om een positieve draai te geven aan deze column. Maar voor nu wil ik dit even laten staan. En mijn mening, die heb je ook niet nodig. Zoveel mensen die op TV of op YouTube hun mening laten horen. Of op Facebook en Twitter elkaar aanvallen in de reacties.
Vandaag wil ik stil zijn. En bidden: Heer, geef ons moed, geef ons kracht. Help ons om te luisteren. Geef ons oog voor de ander. Liefde voor onze vijanden. Begrip voor wie anders denkt, of doet dan wij. Geef ons een open hart, en open ogen. Om de mensen die we tegenkomen, op straat, op ons werk, op school, thuis, écht te zien. Waar ze bang voor zijn, waar ze boos om zijn. Wat ze kwetst, verdriet doet. En ook hun hoop, hun verlangen.
Leer ons lief te hebben, zoals U dat doet.

Deze column is verschenen in de Eemsbode, op 4 november 2020