Geen sterke leider!?

Teksten: Jesaja 52:7-10; Lukas 19:29-40

Je hebt vast de musical Jesus Christ, superstar wel eens gezien,
of ervan gehoord.
Hij gaat over de laatste dagen van Jezus’ leven.
In de musical wordt Jezus neergezet als een soort superster.
En dat beeld klopt ook wel een beetje:
Overal waar hij komt staan grote groepen mensen op hem te wachten,
om te horen wat hij zegt, of omdat ze hopen op een wonder.

In Lukas komt de intocht van Jezus vlak na zijn ontmoeting met Zacheüs.
Ook in dat verhaal merk je het al.
Zacheüs moest in een boom klimmen om Jezus te kunnen zien,
zo druk was het!
De mensen hadden hoge verwachtingen van Jezus.

En toch zocht hij al die aandacht niet zelf op.
Het gebeurde gewoon.
Waar hij kwam, daar waren grote groepen mensen die hem wilden zien en horen, en aanraken.
Jezus zei niet de dingen die de mensen graag wilden horen,
hij was soms zelfs best wel confronterend.
Hij hoefde ze niet over te halen om hem te volgen.

Als ze bij hem waren, dan merkten ze dat er iets bijzonders met hem was.
Ze werden nieuwsgierig naar hem.
Want waar Jezus was, daar veranderden mensenlevens.
Daar werden mensen aangeraakt, gevonden door God.

En nu hij richting Jeruzalem trok,
voelden ze ook aan dat er iets bijzonders stond te gebeuren.
Iets groots.
Wat het was, daar konden ze nog niet helemaal de vinger op leggen.
Wat zou het betekenen,
dat hij zo doelgericht naar Jeruzalem ging?
Zou Jezus de grote leider zijn die God aan hen had beloofd?
Zou hij Israël eindelijk bevrijden van de Romeinen,
die er al zo lang de dienst uitmaakten?

Het zit diep in ons om een krachtige leider te willen hebben.
Iemand die zegt waar het op staat,
die de problemen die we ervaren durft aan te pakken.
Die voor ons opkomt.
Kijk naar iemand als Donald Trump, die nu in Amerika zo populair is.
Hij is een zakenman, een miljardair,
die geen blad voor de mond neemt.
En de mensen die op hem stemmen, denken:
kijk, eindelijk iemand die de koe bij de horens vat!
Mensen verlangen naar een leider die hun problemen oplost,
het liefst zonder dat het hen iets kost.
Maar vaak komt zo’n leider zijn beloftes niet na,
en er volgt teleurstelling.
Of hij komt zijn beloftes wel na,
maar met gevolgen die we niet kunnen overzien.
Bijvoorbeeld dat anderen benadeeld worden,
de prijs moeten betalen voor onze welvaart, voor ons geluk.

De mensen in Jeruzalem zagen Jezus ook als zo’n grote leider.
Kijk naar al die wonderen die Hij deed!
Iemand die dat kan,
kan vast ook de mensen die hen onderdrukten op hun nummer zetten!
Er hangt een sfeer van vreugde, en van euforie.
“Gezegend, Hij die komt als koning in de naam van de Heer!”,
roepen de mensen.
Misschien dat sommigen dachten aan de tekst van de profeet Jesaja die we hebben gelezen.
“De Heer keert terug naar Jeruzalem.
Hij zal zijn volk troosten, het weer vrijkopen.
Hij zal zijn arm ontbloten.”
Zijn spierballen laten zien.
Een teken van kracht.
God zal aan alle volken laten zien dat Israël zijn volk is.
En dat er met Hem niet te spotten valt.

Zo komt Jezus Jeruzalem binnen, als een koning.
Maar toch is er iets heel opvallends: het dier waar hij op rijdt.
Lukas heeft het alleen over een veulen,
maar de schrijver van een ander Bijbelboek, Mattheüs,
vertelt dat het om een ezel gaat.
Een koning die binnenkomt op een ezel!
Doet Jezus dat bij gebrek aan beter?
Nee, hij heeft heel bewust voor dit dier gekozen.
Het is een verwijzing naar een andere tekst uit het Oude Testament,
van een andere profeet: Zacharia.
Die zegt: “Jeruzalem, schreeuw het uit van vreugde!
Je koning is in aantocht, bekleed met gerechtigheid en zege.
Nederig komt hij aanrijden op een ezel.”
Mattheüs kent het Oude Testament goed,
en daarom benadrukt hij dat het om een ezel gaat.
Nederig komt hij aanrijden op een jonge ezel.
Jezus is wel een grote leider,
maar niet zoals de mensen verwachtten.
Hij is een grote leider door zijn nederigheid.
Hij is geen krachtige, maar juist een zwakke leider,
in de positieve zin van het woord.
Hij hoeft zichzelf niet te overschreeuwen.
Hij voelt niet de drang om zichzelf te bewijzen.
Om zichzelf te verdedigen.

Hij is gekomen om Israël te bevrijden,
om vrede te brengen tussen de volken.
Maar niet op de manier zoals de Israëlieten dachten.
Niet door zijn arm te ontbloten, door zijn kracht te laten zien.
Door de Romeinen en de leiders van Israël te verjagen.
Maar door nederig de weg te gaan van het kruis.
Door gehoorzaam de weg te gaan die zijn Vader hem wijst.

De weg die Jezus gaat is niet de weg van de minste weerstand.
Het is geen weg die hem niets kost,
het is er juist één die hem alles kost.
Maar juist daarin is hij een leider, een voorganger.
Hij gaat die weg voor ons.
Hij doet het niet om zelf beter van te worden.
Maar om Israël, en om ons te bevrijden.
Omdat hij bewogen is met ons.
Omdat hij ons liefheeft, dieper dan wie dan ook.

Deze weg die Jezus gaat,
is er niet alleen één die hij vóór ons gaat.
Maar ook een waartoe wij geroepen zijn,
om Hem daarin te volgen.
Wat betekent dat?
Een volgeling van Jezus zijn betekent,
dat ook wij zwak mogen durven zijn, en nederig.
We hoeven onze waardering niet te zoeken in wat anderen van ons vinden,
Of hoe we bij anderen overkomen,
Maar in dat we geliefd zijn door God.

We hoeven niet te zorgen dat anderen naar ons opkijken.
Vaak zijn we daar wel mee bezig.
Zelfs in de kerk.
We vinden het belangrijk dat we goed overkomen op anderen.
Wij willen ‘sterk’ zijn. Krachtig overkomen.
Het liefst geloven we van onszelf dat mensen binnen de kerk
een beter leven leiden dan mensen buiten de kerk.
Maar als je mensen leert kennen die niet geloven,
kun je zien dat dat niet zo is.
Je kunt zelfs onder de indruk raken van wat zij allemaal doen voor de mensen om hen heen.
Dat kan maken dat je aan jezelf gaat twijfelen.
Wat maakt ons dan wél anders, kun je je afvragen.
Wat voor waarde, wat voor zeggingskracht heeft ons geloof nog in deze tijd?
Misschien juist wel dat wij zwak durven zijn.
Een gemeenschap waarin we nederig de weg gaan van onze God,
net zoals Jezus die ging.
Waar we niet leven op eigen kracht,
Maar op de kracht die ons geloof ons geeft. ->
Waar we durven zeggen:
Wij verwachten onze hulp niet van onszelf,
of van sterkte leiders, van sterke mensen om ons heen, van God.
Waar we durven zeggen: ik red het niet alleen in dit leven.
Juist waar wij zeggen: ik zie geen uitweg meer,
Daar begint God te werken,
Op een manier die we nooit verwacht hadden.

De kerk hoeft geen plek te zijn waar mensen door ons aangeraakt worden,
Door hoe goed we alles voor elkaar hebben,
Maar waar door onze zwakheid Gods kracht zichtbaar wordt.
Waar mensen iets mogen ervaren van Gods aanwezigheid.
Waar ze door Hem aangeraakt, gevonden mogen worden.

Paulus schrijft daarover iets heel moois in de eerste brief aan Korinthe:
wat voor de wereld zwak is,
heeft God uitgekozen om wat sterk is te beschamen.
Wat voor de wereld dwaas is,
heeft God uitgekozen om de wijzen te beschamen.
En wat voor de wereld onaanzienlijk is,
heeft God uitgekozen om dat wat wél iets is zijn kracht te ontnemen.

We hoeven onszelf niet te verdedigen.
We hoeven geen krachtige indruk te maken.
We mogen ontspannen zijn en kijken wat God door ons heen aan het doen is.
Dat is vaak veel meer dan we zelf denken!

Kijk naar Jezus. Hij was geen krachtige leider,
in elk geval niet zoals de mensen van Hem verwachtten.
Maar juist doordat Hij zich klein maakte,
Zijn leven voor ons gaf,
Heeft God het grootste gedaan wat we maar kunnen bedenken.
Heeft Hij ons met zich verzoend.

Jezus is de steen die de bouwlieden hebben afgekeurd,
maar die de Hoeksteen is geworden.
En wij mogen ons bij Hem voegen, als levende stenen.
We zijn geroepen om met Hem de weg te gaan van gehoorzaamheid aan de Vader,
de weg die Jezus ons wijst.

Jezus wist dat hij niet aan de verwachtingen van de mensen zou voldoen.
Hij kon hen niet geven wat ze wilden.
En toch stopte hij het gejuich van de mensen niet.
Zelfs niet toen de farizeeën hem erom vroegen.
Waarom niet? Genoot hij misschien toch van al die aandacht?

Hij stopt het niet omdat het gejuich hem toekomt,
meer dan wie ook. Zelfs al zouden de mensen niet juichen,
dan zouden de stenen het wel doen!

Volgende week is het Pasen.
Het feest waarin we Jezus’ opstanding mogen vieren.
En het gejuich van zijn intocht loopt daarop vooruit.
Want doordat Jezus deze weg is gegaan,
is hij de grootste leider die wij ooit hebben gekend,
en heeft God hem verhoogd.

En net zoals Hij Jezus heeft verhoogd,
wil Hij ook ons verhogen.
Niet door onze kracht, maar in onze zwakheid.
Hem komt alle eer toe, tot in eeuwigheid!

Amen.