Free Hugs

Mis je dat ook wel eens, in deze tijd van anderhalve meter afstand: dat je iemand eens een lekker dikke knuffel kunt geven? Knuffelen, daar kan ik normaal gesproken echt van genieten. Als ik bij mijn ouders op bezoek ben, of bij vrienden langs ga. Ik heb wel eens gelezen, dat als je knuffelt, dat je een hormoon aanmaakt dat maakt dat je je veilig voelt, geborgen. En: als je iemand knuffelt, dan voel je je verbonden met elkaar.
Het doet mij denken aan dat je op internet soms filmpjes ziet waarop mensen met grote letters op hun trui door een drukke winkelstraat lopen: FREE HUGS (gratis knuffels). Ik heb er wel eens aan gedacht om dat te doen. Aan de ene kant lijkt het me spannend, aan de andere kant ook heel mooi. Want wie weet hoeveel mensen er rondlopen die behoefte hebben aan een lekkere knuffel? Aan de buitenkant kun je dat niet aan iemand zien!
Knuffelen kan nu helaas niet. Bij elkaar in de buurt komen ook niet. We leven in een tijd waarin we –met goede reden – elkaar op afstand houden. We willen niet ziek worden, geen ziekte verspreiden. Zelf ben ik daar ook heel voorzichtig in. Maar ik vraag me ook wel eens af: hoeveel mensen zouden er nu zijn, die wél behoefte hebben aan een aanraking, een knuffel, een hand op de schouder? Dat dat nu niet kan, is best een groot gemis. Logisch dat er mensen zijn die zich daartegen verzetten. Die zich opstandig voelen worden. Ook al weten we diep van binnen dat het wel helpt om afstand te houden. Dat het nu gewoon even zo moet…
In de samenleving vóel je op dit moment soms ook die afstand tussen mensen. Een gemis aan verbondenheid met elkaar. Behoefte om schuldigen aan te wijzen voor alles wat ons nu overkomt. Want een ziekte die je niet kunt zien, niet kunt aanwijzen, daar kan je niet boos op worden. Op iemand die regels maakt over hoe je met die ziekte om kunt gaan wel.
Voor mezelf wil ik nu het gemis aan een dikke knuffel even laten staan. En het besef dat er veel mensen zijn die daar best even behoefte aan zouden hebben. Knuffelen, elkaar aanraken, dat hoort bij ons. Daar kun je niet lange tijd zonder.
Maar op een dag… dan hoop ik dat het weer heel gewoon is. Misschien dat ik het dan ook eens ga doen, door de winkelstraat lopen met een trui: FREE HUGS! Ik kijk ernaar uit!

Deze column is verschenen in de Eemsbode, op 2 september 2020