Categorie: Preken

Teksten: Mattheüs 19:16-26; Filippenzen 2:5-11

We leven in een bewogen tijd.
Een tijd waarin we niet zo goed raad weten met onszelf.
Want als je de televisie aanzet,
dan zie je beelden van duizenden vluchtelingen,
die gedreven door erg slechte omstandigheden,
en door hoop op een beter leven Europa binnenkomen.
Het maakt dat we ons machteloos voelen.
En ook regeringen weten er geen raad mee.
Moeten de grenzen open?
Moeten we meer vluchtelingen opvangen?
Of moeten de grenzen juist dicht, zoals in Hongarije?
Omdat we ze niet allemaal kúnnen opvangen?
Want als we al die mensen toelaten,
Dan gaat dat misschien wel drukken op onze verzorgingsstaat.
Wat is dan het juiste om te doen, als overheid? Bericht bekijken

Deze preek heb ik gehouden in de dienst waarin ik ben bevestigd tot predikant van de Protestantse Gemeente Spijk-Losdorp.

Teksten: Psalm 62:6-9 en 2 Timoteüs 1:1-14

De meesten van jullie kennen wel dat gevoel:
dat je aan iets groots of iets nieuws moet beginnen,
en dat je denkt: ben ik er wel klaar voor? Of: kan ik dit wel?
Ik denk dat we dat allemaal wel eens hebben,
op een bepaald moment in ons leven.
Dat je een stap gaat zetten,
maar dat je niet goed weet wat er daarna gaat gebeuren.
Als je op kamers gaat wonen omdat je gaat studeren.
Als je gaat trouwen. Als je gaat verhuizen.
Als je gaat werken, of een eigen bedrijfje gaat beginnen.
Dan komen de twijfels meteen al naar boven:
doe ik hier wel goed aan? Ga ik straks wel rondkomen?
Is die ander wel echt de ware?
Ga ik het straks wel leuk vinden op die nieuwe plek?
Met die nieuwe baan? Bericht bekijken

Tekst: Handelingen 3:1-13 en 4:1-4

Aser weet het nog goed.
Het was een uur of half drie in de middag,
een aantal dagen na het oogstfeest.
De laatste dagen gonsde het van de mensen in Jeruzalem.
Ze waren allemaal naar de stad gekomen voor het feest,
al begon het inmiddels al wat rustiger te worden.
Aser was onderweg naar de tempel voor het middaggebed.
Als iemand van zijn positie, een sadduceeër,
hoorde je daar naartoe te gaan.
Veel mensen gingen alleen maar omdat het moest,
maar hij deed het graag.
De tempel was voor hem de plek waar hij God kon ontmoeten,
en waar hij zijn gedachten op een rijtje kon zetten.
Jammer dat het er soms zo druk kon zijn,
maar aan de andere kant vond hij dat ook weer mooi:
dat zoveel Israëlieten op deze plek samenkomen om God te aanbidden. Bericht bekijken

Teksten: Handelingen 1:1-11 en Efeziërs 1:18-21; 3:11-12; 4:9-10

Het was zo’n wonderlijke tijd voor de leerlingen van Jezus.
Hoe hadden ze iets meer dan veertig dagen geleden kunnen verwachten,
dat het zo zou lopen?
Jezus was gekruisigd, en zij hadden hem in de steek gelaten.
En daarna begroeven ze hem, snel, voor de Sabbat begon.
Ze voelden zich verslagen.
Het was allemaal voor niets geweest. Bericht bekijken

Teksten: Exodus 19:1-6 en 1 Petrus 13:21

Je zit op de bank, ’s avonds, naar de TV te kijken.
Het journaal. Van alles hoor je langskomen.
Over een kabinetscrisis, die maar net goed afloopt,
En over vluchtelingen in Nederland die op straat leven.
Over oorlogen en aanslagen, ver weg.
Over bootvluchtelingen, die verdrinken op de Middellandse zee.
Over de verwoestingen van de aardbeving in Nepal.
En er bekruipt je een gevoel van onzekerheid.
Word je nog wel geraakt door de dingen die je ziet?
En zou je er niet meer tegen moeten doen? Bericht bekijken

Tekst: Mattheüs 20:17-28

Er zijn momenten in je leven waarop je op een kruispunt staat.
En je een keuze moet maken: welke richting ga ik op met mijn leven?
Of: ga ik door, of sla ik af, nu het nog kan?
Als je gaat studeren bijvoorbeeld.
De keuze die je dan maakt bepaalt toch voor een groot deel hoe je verdere leven eruit ziet.
Als je gaat trouwen, dat verandert helemaal alles.
Als je kinderen krijgt.
Vaak kun je nog niet helemaal –of helemaal niet – overzien wat die keuze je gaat brengen.
Nu lijkt het nog mooi, maar wat als het straks tegenvalt?
Kan ik het wel?
Toch ga je het aan.
Je gaat ervoor, ook al weet je dat er tegenslagen gaan komen. Bericht bekijken

Tekst: Handelingen 26:1-5; 9-18

Stel: je werkt in een redelijk groot bedrijf.
Elke dag eet je wat met je collega’s.
En je bent gewend om te bidden voor het eten.
Op een dag vraagt een van je collega’s, als iedereen weer aan het werk is: waarom doe je dat eigenlijk?

Of: je bent aan het barbecuen met je buren. Je bent gezellig aan het kletsen, met een biertje in de hand. Je raakt aan de praat over de kerk, want het is je buurvrouw opgevallen dat jullie elke zondag vroeg opstaan en naar de kerk gaan. Je voelt de neiging om te vragen: geloof jij eigenlijk in God? Maar je doet het toch niet, omdat je bang bent dat je buurvrouw negatief reageert. Bericht bekijken

Teksten: Jesaja 42:1-7; Mattheüs 5:43-48; Romeinen 12:14-21

Geef vrede, Heer, geef vrede, de aarde wacht zo lang.
Er wordt zoveel geleden, de mensen zijn zo bang.
Het zijn regels die zeker in de laatste tijd wel bij ons binnenkomen.
Ver weg en dichtbij zien we geweld om ons heen.
Toen vorige maand in Parijs een grote aanslag werd gepleegd.
Of toen een jongen met een pistool het nieuws binnendrong.
Gelukkig bleek dat mee te vallen, maar de schrik was er wel.
In Oekraïne ging afgelopen zondag de wapenstilstand in,
Maar die is in de dagen erna meteen alweer verbroken.

Vanuit Syrië, Irak, en nu ook uit Lybië komen verschrikkelijke berichten.
Mensen die onthoofd worden, wraakacties.
En in Noord-Afrika is het niet veel beter.
In Nigeria zijn begin januari meer dan 2.000 mensen vermoord.
En ook in andere landen zijn er gevechten tussen moslims en christenen. Bericht bekijken