Preken

Doopdienst – Over een andere boeg

Tekst: Johannes 21:1-14

Geliefde gemeente van Jezus Christus,

Waarvoor heb jij tevergeefs gezwoegd?
Dat is best een moeilijke vraag!
Ik las hem in een boekje, dat gaat over de tekst die we hebben gelezen.
Petrus en zes andere leerlingen zijn een nacht lang aan het vissen.
Ze zijn ervaren vissers.
Maar ze vangen geen klap.
Al die moeite voor niets..

Waarvoor heb jij tevergeefs gezwoegd?
Misschien wel voor werk voor de kerk.
Doe je zo je best.
Maar toch.. het lijkt soms wel of het alleen maar minder wordt.
Minder geloof. Minder mensen in de kerk op zondag.

Gelukkig mogen we vandaag het tegenovergestelde met elkaar vieren!
Want er is iemand die zich wilde laten dopen.
Die tegenover ons allemaal durft te zeggen: ik geloof in God!
Ik geloof dat Hij bij mij is.
Dat Hij van me houdt.
En dat Hij me nooit meer loslaat.

En dan is de doop zo’n mooie manier om dat te doen!
Want bij de doop gebeurt er iets bijzonders.

De doop is het moment waarop je wordt omkleed met de liefde van God.
Je gelooft wel dat Hij er is. En je weet wel dat Hij van je houdt.
Maar bij de doop wordt het ineens heel tastbaar. Heel voelbaar.
God laat met het doopwater zijn liefde over je heen stromen.
En dat maakt je helemaal nieuw.

Alsof je ineens prachtige nieuwe kleren aankrijgt,
Zo word je bij de doop omkleed met Gods liefde.
En zijn belofte: Ik ben bij je.
Niets kan jou meer scheiden van mijn onvoorwaardelijke liefde en trouw.
Niets wat je doet. Niets wat je zegt.
Niets wat een ander doet of zegt.
God verbindt zich aan jou.

In het oude testament sluit God een verbond met zijn volk.
Daar zit ook dat woord in: verbinden.
Nadat hij ze uit Egypte heeft gered, zegt Hij tegen het volk Israël, in de woestijn:
Als je mijn woorden ter harte neemt en je aan het verbond met mij houdt,
zul je een kostbaar bezit voor mij zijn,
kostbaarder dan alle andere volken
– want de hele aarde behoort mij toe.
Een koninkrijk van priesters zul je zijn, een heilig volk.”

En door de doop sluit Hij ook zo’n verbond met jou.
Hij verbindt zich aan jou.
Als jij je leven met mij probeert te gaan,
Dan zul je kostbaar voor mij zijn.
Je mag deel uitmaken van een heilig volk.
Een koninkrijk van priesters.
Mensen die leven uit mijn liefde,
En die die liefde willen doorgeven.

Maar die tekst uit Exodus is niet de tekst die we hebben gelezen vanmorgen.
We hebben gelezen over de leerlingen van Jezus, die aan het vissen zijn.
Die de hele nacht aan het zwoegen zijn, maar niets vangen.

Uiteindelijk vangen ze wél iets.
Een heel net vol.
Maar niet dankzij hun gezwoeg.
Eerder ondanks hun gezwoeg.

Er verschijnt een onbekende man aan de kant.
En die roept: hebben jullie iets te eten?
De leerlingen, moe en hongerig van die hele nacht werken,
Roepen knorrig een heel kort antwoord terug: nee!
Ze hebben niks. Ze staan met lege handen.
Maar dan roept die onbekende man, vanaf de kant
– de beste stuurlui staan aan wal –
Gooi het net dan eens uit aan de andere kant van de boot!

Ja hoor!
Een groep ervaren mannen is de hele nacht aan het vissen.
En dan komt er een vreemdeling aan,
en die zal ze eens zeggen wat ze moeten doen!

Maar ja. Baat het niet, dan schaadt het niet.
Ze trekken het zware net in de boot, en gooien het uit aan de andere kant.
En meteen zit het barstensvol met vis!

Nou zat ik te denken: Lisette, misschien ben jij ook wel zo’n vis die is gevangen.
Dat klinkt niet als zo’n prettig beeld.
Maar je bent wel een beetje aan de haak geslagen. Door Henk.

Je geloofde altijd wel.
Je bent er ook mee opgevoed door je ouders.
Maar op een gegeven moment deed je er niet zoveel mee.

Tot je op een dag door een goede vriendin werd meegenomen naar de kerk!
En daar speelde een band.
Met een hele leuke jongen, die nu je man is 😉
En samen hebben jullie de afgelopen jaren mogen groeien in jullie geloof.

Ik vind het mooi om dat even te vertellen,
want dat laat heel duidelijk zien: sommige dingen kún je niet regelen. Niet plannen.
Sterker nog: juist in zulke dingen kun je soms God aan het werk zien!
Juist ín die dingen die je zelf niet kúnt regelen.
Die je zelf nooit had kunnen bedenken.

En nu zit je hier in de kerk, en heb je je laten dopen.
Samen met je man Henk heb je de afgelopen jaren je geloof ontdekt.
Je hebt samen gezocht wat voor kerk bij je past.
En nu zitten jullie hier.
En willen jullie ook nog diaken worden!
Vandaag verandert Lisette van een van die vissen die gevangen worden,
Naar een van die leerlingen die zitten te zwoegen en te zweten in die boot!
Ook weer zo’n lekker beeld. Zo’n fijn vooruitzicht 😉

Ik vind het dapper van jullie.
En mooi, dat jullie samen deze stappen willen nemen.
Belijdenis doen. Dopen. Diaken worden.
Dat is nogal wat op één dag!
Reden voor een groot feest!
Want wij zijn ontzettend dankbaar voor jullie.
Dankbaar dat jullie deel willen uitmaken van onze gemeente.
En dankbaar dat God jullie op ons pad heeft gebracht.

Maar het is best een spannende weg om te gaan.
Omdat je niet weet wat er gaat komen.
Misschien zijn er straks wel dingen die je tegenvallen.
Of die je zwaar vallen.
Sta je ook een keer de hele nacht te zwoegen voor niets.
Of het nou gaat over werk in de kerk,
Of gewoon in je eigen leven.

Want dit Bijbelverhaal gaat juist ook over het gewone leven.
Het gaat over brood op de plank.
Over je werk.
Over het goed houden van je huwelijk.
Over vader of moeder worden. Dat is mooi, maar soms ook best een uitdaging!

Soms zul je onmacht voelen.
Want je hebt het leven niet in de hand.
Er zijn mooie dingen die je overkomen, maar ook moeilijke dingen.
Je kunt het niet plannen.
Het leven is lang niet altijd maakbaar.
Dat het dan soms gewoon niet wil,
komt niet doordat je dan niet genoeg je best doet.
Soms sta je gewoon met lege handen.
En zie je dingen waar je zo voor hebt gewerkt, voor hebt geknokt,
voor je ogen mislukken.
Dat het dan soms allemaal voor niks lijkt,
als je ontzettend hard werkt, maar je ziet weinig resultaat,
Dan betekent dat niet dat je moet stoppen met vissen.
Dat je moet stoppen met plannen maken. Met proberen.

Maar als je dat ervaart, is het soms wel goed om daarnaast ook even stil te staan,
en te luisteren naar die man die aan de kant staat te roepen…
Misschien wil Hij wel dat je het over een hele ándere boeg gooit.

Want waarom zijn de leerlingen eigenlijk gáán vissen?
Dat is helemaal niet zo duidelijk!
Waarschijnlijk omdat dat de wereld was die ze kenden.
Jezus was opgestaan uit de dood. Dat was natuurlijk hartstikke mooi!
Maar ze wisten niet wat ze moesten doen.
Wat er van ze verwacht werd. Jezus had alleen gezegd: ga naar Galilea. Meer niet.
En ze moesten toch voor zichzelf, voor hun gezinnen zorgen.
Er moest brood op de plank komen.
Dus gingen ze maar doen waar ze goed in waren.
Ze willen zich terugtrekken naar het veilige. Naar het bekende.

Maar dat is niet wat Jezus met ze voor ogen heeft.
Hij heeft veel meer voor ogen.
Hij wil dat ze verdergaan met het werk dat hij is begonnen.
Dat ze geen vissers van vis, maar vissers van mensen worden.

En dus laat hij ze zien dat ze er op hun eigen manier niet gaan komen.
Dat ze naar Hem moeten blijven luisteren.

Als je je verliest in organiseren, in je eigen strategieën, je eigen plannen,
Als je alleen maar bouwt aan je eigen koninkrijkje,
dan heb je op den duur geen oog meer voor wat God aan het doen is.
Of voor wat God wil..
Je leven met God gaan, betekent ook open durven staan,
voor dat God anders is, anders denkt en doet dan wij.
Dat hij soms van ons vraagt om het over een hele andere boeg te gooien.
Niet alleen om zelf ons stinkende best te doen. Dat is wat wij vaak denken.
Maar om te proberen te luisteren naar zijn stem.
En dat is best lastig, om dat te blijven doen!
Want het is zo makkelijk om het allemaal op je eigen manier te willen doen.
Om zelf de controle in handen te willen houden.

Maar als je naar God probeert te luisteren,
dan mag je je ook door Hem laten verrassen.
Door iemand die hij op je weg stuurt, net op het moment dat jij dat nodig hebt.
Of op het moment dat hij of zij dat nodig heeft.
Door een Bijbeltekst, of een lied, die jou erg aanspreekt.
Door je te laten merken hoeveel Hij van je houdt.
Door dingen die je niet kunt verklaren.

Dingen zoals al die vissen, die plotseling dat net in zwemmen.
Als dat gebeurt, dan weten de leerlingen van Jezus meteen dat Hij het is die daar aan de kant staat.
Petrus vergeet meteen de vissen waar hij zich zo druk om maakte.
Hij laat de anderen het werk opknappen.
Hij springt in het water, en waadt naar Jezus.

En daar aan de kant gekomen,
ziet hij tot zijn verbazing een vuurtje, met vis erop, en brood.
Jezus vraagt Petrus om ook wat vissen te brengen die hij heeft gevangen.
En samen gaan ze eten.

Weet je, heel vaak wordt dopen, of belijdenis doen, of ambtsdrager worden,
Gezien als een grote verantwoordelijkheid die je op je neemt.
Jij doet een belofte. Jij moet iets geven. Jij moet vanaf nu je best doen.
Mensen geven je straks een hand, en misschien zeggen ze wel: sterkte.

Ik vind dat altijd een beetje een verkeerde voorstelling van zaken.
Want natuurlijk beloof je om je best te doen.
Natuurlijk wil je je verantwoordelijkheid nemen.

Maar geloven is niet alleen dat jij iets aan God geeft!
Het is juist iets dat je van God mag ontvangen.
Je mag naar hem toe gaan met jouw visjes.
Maar daar blijkt dat hij al een hele maaltijd klaar heeft staan.
Lisette, nu jij gedoopt bent,
En Henk en Lisette, nu jullie samen ambtsdrager worden, diaken,
Dóen jullie geen belofte, maar je kríjgt een belofte.
Je mag de belofte ontvangen dat God er voor jou is.
Of je hem nou herkent, of niet,
Of dat je het niet zeker weet.
Dat Hij bemoedigend naast je staat, en je steeds weer zijn weg wijst.

Maar ook dat hij je het zelf laat uitproberen.
En als je na veel zwoegen een keer naar hem luistert, zegt hij:
Gooi het eens over die andere boeg!
En dan kun je je verwonderen over wat hij je geeft.
Zelfs al is het misschien iets heel anders dan je eerst in gedachten had!

Dat wens ik jullie, en ons allemaal toe.
Dat we met die leerlingen in de boot mogen staan.
En dat we uit mogen kijken naar de kant.
Dat we uit mogen kijken naar die figuur op het strand.
Dat we goed mogen luisteren of hij iets zegt.
En dan doen wat hij zegt – wat het ook is.

Zoals een van onze ouderlingen deze week tijdens een vergadering heel mooi zei:
Ik doe mijn best, God doet de rest!
En misschien doet God daarin wel het grootste deel.
En wij alleen ons kleine stukje.
Amen.

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *